Prawo pracy powstało w  celu ochrony typowych stosunków pracy, opartych o umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony. Rozwój nietypowych form zatrudnienia, w tym zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy, wiązał się z potrzebą stworzenia regulacji prawnych, które zapewnią równość w zatrudnieniu niezależnie od wymiaru czasu pracy, na jaki zatrudniony został pracownik. Polska regulacja w  zakresie zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy niewątpliwie powstała pod wpływem Dyrektywy Rady 97/81/WE. Celem artykułu jest ocena implementacji Dyrektywy do polskiego prawa pracy w odniesieniu do definicji pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz jego ochrony przed nierównym traktowaniem ze względu na zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy. Przeprowadzona analiza pozwala na wyciągnięcie wniosku, iż pewne postanowienia Dyrektywy zostały implementowane do prawa polskiego zgodnie z  jej wymogami, a  niektóre regulacje kodeksu pracy są nawet bardziej restrykcyjne niż wymogi Dyrektywy. Z kolei inne postanowienia Dyrektywy w zakresie ochrony przed dyskryminacją pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy nie zostały dotąd wdrożone do polskiego porządku prawnego i dalszy rozwój zatrudnienia nietypowego wymaga ich implementacji.