Współczesne procesy globalizacji charakteryzuje niespotykana w historii ludzkości skala przemieszczania się ludzi oraz treści kultury symbolicznej. Zjawiska te poprzez różnorodne formy deterytorializacji, mobilności i wykorzystania procesów wirtualizacji stworzyły nowy rodzaj przestrzeni cywilizacyjnej i kulturowej (Stalder, 2012). Celem niniejszego artykułu jest wskazanie jej cech, których diagnoza, a następnie próba analizy i zrozumienia przełamać musi ograniczenia konceptualne nauk społecznych oraz nauk o kulturze związane z tradycyjnym sposobem jej postrzegania. Artykuł zmierza do wskazania na potrzebę wypracowania zintegrowanej, transgresyjnej i wieloaspektowej teorii przestrzeni. Powinna ona połączyć analizę rzeczywistości realnej, wirtualnej oraz swoiście nowej, hybrydalnej. Metodologią analiz są badania porównawcze odmiennego sposobu istnienia przestrzeni fizycznej oraz symbolicznej odwołujące się do antropologii i socjologii kulturowej. Zbudowana w ten sposób zintegrowana teoria wskazuje na jej nowe możliwości kulturotwórcze i interakcyjne, ale także na nieznane procesy redukcji aksjologicznej, a więc wszystkiego, co daje uczestniczącym w niej ludziom poczucie jej sensu oraz wolę budowania ważnych w niej treści. Taki sposób interpretacji współczesnej przestrzeni mobilności łączy w sobie trzy wymiary analizy, ontologiczną, semiotyczną i aksjologiczną nawiązując do silnie obecnego i wzorotwórczego w tradycji jagiellońskiej teleologicznego komponentu mobilności. Nadawał on wszelkiej wędrówce specyficznie ludzki, pełen nadziei, projektujący ją cel. Artykuł ukazać chce heurystyczną wartość tak konstruowanej teorii w analizie zintegrowanego i transgresyjnego charakteru przestrzeni współczesnych wędrówek.