Praktyczne zastosowanie koncepcji osobowości prawnej w starożytnym prawie rzymskim gwarantowało koloniom uprawnienia do posiadania własności. Autonomia społeczności lokalnej była niezależna od zmian w systemie politycznym. Dynamiczny rozwój samorządności lokalnej, a więc municypiów i kolonii nastąpił w okresie II-III w.p. Chr. – w czasach silnej centralizacji władzy w rękach cesarza. Zmiany polityczne nie miały tak wielkiego wpływu na budowę i zasady funkcjonowania samorządów. Po II Wojnie Światowej w Polsce, w pierwszym okresie, podjęto próbę zachowania pozorów samorządu, na mocy przedwojennych przepisów. Późniejsza sowietyzacja doprowadziła do silnej centralizacji władzy w organach partii politycznych. Krajowe rady, powołanie już w 1944 r. pierwotnie celem sprawowania kontroli, później podejmowania decyzji, były tylko rozszerzeniem administracji państwowej. Nie posiadały osobowości prawnej, a zatem nie mogły zbywać mienia komunalnego. W ten sposób realizowane były nie tylko interesy społeczności lokalnej, ale także strategiczne założenia ideologii marksistowskiej. Powrót do samorządności w Polsce miał miejsce dopiero po zmianie systemu politycznego w 1989 r. Zestawienie rozwiązań antycznego prawa rzymskiego i współczesnego systemu prawnego pokazuje, jak negatywnie oddziałuje ideologia, zwłaszcza gdy oddziałuje poprzez środki legislacyjne i system polityczny.