Artykuł przedstawia informacje na temat osób zgłaszających nieprawidłowości w przedsiębiorstwach i instytucjach samorządowych i rządowych. Problematyka informowania o nieprawidłowościach, które bardzo często nazywane jest donoszeniem, jest bardzo trudna i społecznie złożona, ponieważ nasze społeczeństwo nie jest jeszcze na etapie akceptacji tego typu zachowań. Akceptujemy zwalczanie przestępczości przez odpowiednie służby, zgadzamy się z potrzebą bezwzględnego karania przestępców, ale jeżeli osobiście mamy się przyczynić do ujawnienia przestępstwa, to wtedy nie jesteśmy już tak zdecydowani (Chodak, 2013). Problem nie dotyczy wyłącznie mentalności ludzkiej. Bardzo ważne jest skuteczne prawo i jego egzekwowanie oraz ochrona osób zgłaszających informacje o nieprawidłowościach. W artykule wykorzystane zostaną informacje zgromadzone przez Fundację im. Stefana Batorego, która przeprowadziła szereg badań w zakresie osób, zgłaszających nieprawidłowości. Dodatkowo zostanie przeanalizowana sytuacja prawna takich osób na gruncie prawodawca polskiego. Analiza ta zostanie oparta o zapisy Konwencji Narodów Zjednoczonych Przeciwko Korupcji, która została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 31 października 2003 roku. Wynikiem analizy będzie przedstawienie warunków, jakie muszą być spełnione w celu bezpiecznego przekazywania informacji o nieprawidłowościach w polskich realiach systemowych i społecznych.