Cel pracy:
Celem artykułu jest analiza obserwowanego w ostatnich latach, zjawiska wzrostu popularności programów wellbeingowych w organizacjach. Wzrost ten jest tak duży, iż poja-wia się pytanie czy nie jest on przejawem tzw. mody w zarządzaniu omawianej we wprowadzeniu do prezentowanego artykułu.

Materiał i metody:
Autorzy, wychodząc od próby krótkiego scharakteryzowania pojęcia wellbeingu (dobrostanu) – najpierw w wymiarze ogólnym, a następnie w wymiarze życia zawodowego stwierdza-ją, iż wśród teoretyków zarządzania trudno byłoby wypracować konsensus dotyczący zarówno definicji wspomnianego pojęcia, jak i jego elementów składowych. Nie zmienia to faktu, iż w codziennych działań menedżerów i specjalistów działów HR budowanie programów wellbeingu zajmuje obecnie ważne miejsce.

Wyniki:
Przeprowadzone przez autorów badania wykazały jednak, iż programy te mają często charakter działań doraźnych i chaotycznych. Konieczne staje się traktowanie budowania dobrostanu pracowników jako elementu długofalowej strategii firmy – przykłady dobrych praktyk w tym obszarze zostały w prezentowanym tekście omówione.

Wnioski:
Konkluzją artykułu jest stwierdzenie, iż określenie „moda” nie musi być dyskredytujące. Nawet jeżeli w programach wellbeingowych jest coś z mody, to moda ta jest wyjątkowo sensowna i pożyteczna. Koncentruje się bowiem na tym, co w zarządzaniu kapitałem ludzkim najważniejsze – tworzeniu środowiska sprzyjającego rozwojowi potencjału każdej osoby zatrudnionej w organizacji.