Autorzy podejmują w tekście refleksję nad kompetencjami osobowościowymi i profesjonalnymi priorytetowymi dla nauczycieli funkcjonujących zawodowo w sytuacji zmiany oraz nad rekomendacjami kierunku rozwoju polskiej przestrzeni edukacyjnej. Artykuł traktuje o asystencji nauczycielskiej, przez którą autorzy rozumieją współzależność struktur nauczycielskiej osobowości z praktycznym oddziaływaniem na wielorakie sfery życia ucznia jako jednostki oraz jako członka społeczeństwa szkolnego i innych grup społecznych. Szkoła obok rodziny jest głównym miejscem asystencji dziecku w jego wszechstronnym rozwoju. Pozytywne doświadczenia szkolne sprzyjają rozwojowi potencjału dla zdrowia, umacniają poczucie własnej wartości, ułatwiają pokonywanie trudności, pomagają rozwijać umiejętności życiowe – osobiste i społeczne. Natomiast doświadczenia negatywne zwiększają ryzyko zachowań zagrażających zdrowiu oraz zaburzeń w postępowaniu. Dlatego tak bardzo ważną sprawą jest, by szkoła pełniła efektywnie i odpowiedzialnie zadania wychowawcze, aby nauczyciele odpowiedzialnie w duchu praw i obowiązków traktowali uczniów, by szkoła nie stawa- ła się dla nich miejscem przykrych doświadczeń i negatywnych uczuć, lecz miejscem asystenckiej obecności wymagającym dobra, które jest obecne w dojrzałym nauczycielskim etosie. Niniejszy artykuł ma na celu wskazanie na istotne elementy składowe etosu asystencji nauczycielskiej, które uwidaczniają się w kompetencjach nauczycieli i kompetencjach „młodych Europejczyków”.