Niepowodzenia szkolne to lustrzane odbicie powodzeń szkolnych. Jedno i drugie towarzyszy uczniom od momentu powstania szkoły jako instytucji edukacyjnej i dokonania pierwszej oceny postępów w nauce. Pierwsze polskie ustalenia badawcze dotyczące tego zjawiska pochodzą z lat trzydziestych ubiegłego wieku. Od tego też momentu możemy mówić o nadaniu naukowego statusu tej problematyce. W latach pięćdziesiątych powrócono do tej tematyki. Do restauracji tego obszaru przyczyniły się badania i prace Czesława Kupisiewicza (1952), Jana Konopnickiego (1961, 1966). Kolejne lata pokazały, że zjawisko niepowodzeń szkolnych z uwagi na swoja rozległość i doniosłość stało się nierozwiązywalnym problemem edukacyjnym polskiego systemu oświatowego. Przy okazji międzynarodowych badań porównawczych okazało się, iż problematyka ta ma globalny charakter. Jest ona obecna pod wszystkimi szerokościami geograficznymi i we wszystkich krajach niezależnie od stopnia zamożności liczonego wysokością PKB na jednego mieszkańca. Potwierdzeniem tego stanu rzeczy są raporty UNESCO z 1971 i 1994 roku czy raport Jacques Delors. OECD odnotowało ciągłą aktualność tego zjawiska, proponując realizację projektu nazwanego: Comment en finir avec l’échec scolaire: les mesures efficaces. Artykuł ma na celu przedstawienie teoretycznych aspektów problematyki niepowodzeń szkolnych.