W artykule podjęto próbę określenia i scharakteryzowania wybranych społecznych determinant edukacji medialnej w rodzinie. Pierwszą z nich jest zróżnicowanie pokoleniowe warunkujące odmienne kompetencje i sposoby korzystania z mediów. Stała obecność mediów w rodzinie i ich integralne zespolenie z porządkiem codziennego życia rodzinnego skłaniają do stwierdzenia, że media stają się znaczącymi podmiotami uczestniczącymi w procesie komunikowania. Drugą determinantą są zatem wzory komunikacji w rodzinie: jednokierunkowa, dwukierunkowa oraz bezkierunkowa. Na kanwie wielości typów komunikacji refleksji poddano negocjacyjny model komunikacji, uznany za najbardziej właściwy w aktywnym korzystaniu z mediów. W rozważaniach przyjęto perspektywę „miękkiego” determinizmu medialnego Paula Levinsona