Zachodzące obecnie we współczesnym świecie przemiany gospodarcze i społeczne wywołane są wieloma czynnikami, ale dominujące w świetle aktualnych badań społecznych wydają się te, które związane są głównie z intensywnym procesem przechodzenia z epoki Przemysłu 3.0 do epoki Przemysłu 4.0. Powoduje to gwałtowne przyspieszenie we wdrożeniach systemów opartych na powszechnym i lawinowym zastosowaniu nowych rozwiązań z zakresu automatyki i robotyki przemysłowej, elementów sztucznej inteligencji (AI), uczenia maszynowego (ML) i Internetu rzeczy (IoT). Za tymi gwałtownymi procesami technologicznymi nie zawsze nadążają procesy ogólnospołeczne i mentalne całych grup zawodowych, co może doprowadzić do rozwarstwienia ekonomicznego, ale głównie do pogłębienia procesów niedostosowania i wykluczenia cyfrowego (eInclusion). Panaceum na tę sytuację wydaje się rozwój nowoczesnych form edukacji, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb szkolnictwa zawodowego. Poruszana problematyka zarówno dotyczy wyników badań własnych autora na temat procesu cyfryzacji polskich szkół, jak i obejmuje przegląd literatury wyników badań OECD, raport dotyczący przyszłości miejsc pracy, pn. The Future of Jobs 2020 i opracowania krajowe digitization of Polish schools, as well as the literature review of the OECD research results, the report on the future of workplaces, entitled ”The Future of Jobs 2020” and national studies.