Cel pracy:
Konstytucja RP nie definiuje pojęcia „osoby niepełnosprawnej” ani „niepełnosprawności”. Są to określenia wieloznaczne, odnoszące się do różnych ograniczeń funkcjonalnych, które pojawiają się w każdej populacji ludzi na świecie. Celem artykułu jest ustalenie, czy obecne pojęcie „osoba niepełnosprawna” ujęte w Konstytucji RP jest prawidłowo sformułowane, czy może jednak termin ten nie przystaje, a wręcz odstaje od obowiązujących standardów społecznych, które nakierowane są na integrowanie, a nie stygmatyzowanie i separowanie takich osób, co powinno skutkować jego nowelizacją, poprzez przyjęcie określenia „osoba z niepełnosprawnością".

Materiał i metody:
Podstawową metodą badawczą zastosowaną w artykule jest metoda dogmatyczno – prawna polegająca na wykładni przepisów w oparciu o powszechnie stosowane metody wykładni tekstów normatywnych, głównie wykładni językowej i funkcjonalnej. Została też wykorzystana metoda komparatystyczna, celem przedstawienia niejednolitego sformułowania zwrotu „niepełnosprawność” w wybranych konstytucjach państw europejskich.

Wyniki:
Wskazano, że potrzebna jest reorientacja sformułowania „osoba niepełnosprawna” na pojęcie „osoba z niepełnosprawnością” w polskim systemie prawnym. Jednak aby to zrobić należałoby zacząć od ustawy zasadniczej, która posługuje się pojęciem „osoba niepełnosprawna” ale też anachronicznym sformułowaniem „inwalidztwo”.

Wnioski:
W konsekwencji oba zwroty powinny zostać zastąpione pojęciem, które będzie zgodne z oczekiwaniami osób z niepełnosprawnościami, dając im poczucie godności i akceptacji społecznej, a jednocześnie będzie zgodne z obecnymi standardami społecznymi w celu integrowania, a nie stygmatyzowania i separowania takich osób.