Cel pracy:
Analiza i ocena dokonanych przez ustawodawcę zmian w zakresie przepisów o doręczeniu komorniczym pierwszego pisma w sprawie przez pryzmat założonego przez niego celu opracowania oraz postulatów formułowanych w doktrynie.

Materiał i metody:
analityczna oraz formalno-dogmatyczna

Wyniki:
wprowadzone zmiany należy ocenić w głównej mierze negatywnie. Ustawodawca nie zdecydował się zrealizować najważniejszego postulatu środowisk prawniczych, tj. nie wprowadził powrotu do fikcji doręczeń dla podmiotów wpisanych do CEIDG. Ponadto, pozostałe zmiany, w dalszym ciągu pozostawiają zbyt duże pole do wykładni, co sprawia, że w przyszłości niechybnie konieczna będzie dalsza nowelizacja wspomnianych przepisów, aby wyeliminować powstałe niejasności.

Wnioski:
na pozytywną ocenę zasługuje wprowadzenie do Kodeksu art. 139 §21 in fine K.p.c., który ma charakter represyjny wobec nierzetelnego postępowania pozwanego, polegające na nieujawnieniu w ewidencji aktualnego adresu do doręczeń, wobec czego poniesie on koszty doręczenia komorniczego bez względu na wynik sprawy. Przepis ten nie jest jednak precyzyjny, bowiem nie określa, na kim spoczywa obowiązek ustalenia adresu zamieszkania pozwanego wpisanego do CEIDG, jeżeli doręczenie na adres ujawniony w ewidencji okaże się nieskuteczne. Zmiany w zakresie doprecyzowania zakresu przedmiotowego i podmiotowego, a także – możliwość skorzystania przez sąd z urzędu z wiedzy o adresie zamieszkania pozwanego należy ocenić neutralnie wobec faktu, iż co do tych kwestii przepisy stanowią odzwierciedlenie praktyki sądowej wypracowanej w tych sprawach. Jednoznacznie negatywnie należy ocenić brak przywrócenia fikcji doręczeń podmiotom wpisanym do CEIDG, co utrzymuje stan, w którym nadmiernie eksponuje się prawo pozwanego do obrony, spychając na margines prawo powoda do sądu