Kuratela sądowa dla wymiaru sprawiedliwości jest niewątpliwie tą instytucją, która odgrywa szczególną rolę i znaczenie w systemie resocjalizacji otwartej. Usprawnienie jej funkcjonowania w sytuacji wzrostu przestępczości, w tym przestępczości nieletnich, wymaga zdeterminowanych działań społecznych i rozwiązań systemowych. Niezwykle waż- nym elementem działań organów rządowych i instytucji pozarządowych w zakresie ochrony bezpieczeństwa jest skierowanie uwagi na problemy profi laktyki przestępczości. Jako społeczeństwo ponosimy olbrzymie nakłady fi nansowe na utrzymywanie instytucji, które nie zawsze spełniają oczekiwania społeczne pod względem efektywności oddziaływań resocjalizacyjnych. Wydawało się, że wprowadzenie Ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku o kuratorach sądowych w skali mikro i makro rozwiąże bolączki polskiego wymiaru sprawiedliwości i przyczyni się do dalszego rozwoju tej instytucji. Zależność instytucjonalna pozbawia ją autonomii i możliwości dostosowania struktur etatowych do realnych potrzeb systemu probacji. Niewątpliwym sukcesem Ustawy jest zmiana priorytetów w zakresie wykonywania przez kuratorów sądowych zadań. Na pierwszym miejscu znalazły się oddziaływania wychowawczo-resocjalizacyjne, w następnej kolejności: diagnostyczne, profi laktyczne i kontrolne. Choć i w tym przypadku można mieć poważne wątpliwości czy ustawodawca uwzględnił właściwie realizowane zadania. Powszechnie dominuje tendencja, że kara pozbawienia wolności powinna być stosowana tak długo jak jest to konieczne z resocjalizacyjnego punktu widzenia i zapewnienia bezpieczeństwa społeczeństwu wolnościowemu. Dlatego też, jednym z wyzwań współczesnej resocjalizacji naprawczej jest budowanie systemu probacji opartego na rozwiązaniach innych krajów.