We współczesnych konstytucjach pojawia się zapis dotyczący zasad relacji między państwem a Kościołem. Są to zasady podstawowe, określają- ce pewien model realizowany w całym systemie prawa. Model, jaki został wpisany do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej uchwalonej 2 kwietnia 1997 roku, stanowi uwieńczenie przemian ustrojowych dokonanych w latach 1989 -1997. Ponadto jest on wyrazem gwarancji bezpieczeństwa religijnego państwa demokratycznego, jakim stała się Polska po 1989 roku. Do art. 25. Konstytucji wpisane zostały zasady instytucjonalnych relacji między państwem a Kościołami i innymi związkami wyznaniowymi. Zapis ten stanowi przejaw zagwarantowania bezpieczeństwa religijnego w funkcjonowaniu Kościołów i innych związków wyznaniowych na terenie Polski. Do art. 53. Konstytucji, zamieszczonego w rozdziale II zatytułowanym – „Wolności, prawa i  obowiązki człowieka i  obywatela”, wpisane zaś zostały gwarancje bezpieczeństwa religijnego dotyczące prawa do wolności sumienia i religii przysługujące każdemu człowiekowi. Zasady zamieszczone w art. 25. i 53. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowią przejaw ochrony dwóch wymiarów wolności sumienia i religii. Ochrony wolności religii w wymiarze instytucjonalnym, czyli określają zasady relacji między państwem, a Kościołami i innymi związkami wyznaniowymi. Ponadto ochrony prawa do wolności sumienia i  religii w  wymiarze indywidualnym. Osoby należące do Kościołów i  związków wyznaniowych są zarazem obywatelami państwa polskiego. Potrzebują zatem gwarancji bezpieczeństwa w wyznawaniu swojej religii ze strony pań- stwa. Gwarancje bezpieczeństwa religijnego w wymiarze indywidualnym stanowią podstawę bezpieczeństwa religijnego w wymiarze instytucjonalnym, ponieważ obie te kategorie są ze sobą powiązane (Sitek, 2012).