Rozwój społeczeństwa informacyjnego XXI wieku przyniósł ze sobą, obok wielu pożądanych i pozytywnych skutków korzystnie wpływających na rozwój cywilizacyjny, także nowe nieznane dotąd zagrożenia które stały się trwałym elementem naszej rzeczywistości społecznej. Zagrożenia te, same podlegające ciągłej ewolucji wraz z postępującym rozwojem technologii, charakteryzują się dużą dynamiką wzrostu oraz poważnymi negatywnymi konsekwencjami tak w zakresie strat o charakterze materialnym, jak również innych niepożądanych skutków w zakresie funkcjonowania całych społeczeństw. Skuteczne przeciwdziałanie i zwalczanie powyższych zagrożeń jest rzeczywistym wyzwaniem dla organów ścigania oraz innych instytucji państwa odpowiedzialnych za zapewnianie bezpieczeństwa publicznego. Ze względu na ekonomiczny wymiar zjawiska, jest to również pole do ścisłej współpracy instytucji publicznych i sektora prywatnego, żywotnie zainteresowanego minimalizacją strat finansowych. Skuteczna neutralizacja negatywnych zjawisk w cyberprzestrzeni rozpatrywana na gruncie nauk społecznych – traktując edukację człowieka jako główny przedmiot zainteresowania wymaga, z punktu widzenia metodologii nauk społecznych, zastosowania metody opisowej dla dokonania przeglądu przedmiotowej problematyki i uporządkowania sfery pojęciowej, w połączeniu z metodą analizy zjawiska oraz jego ewolucji i wskazania podejmowanych do tej pory programów zaradczych o charakterze strategicznym. Wszystko to w celu aplikacji metody syntezy dla rozstrzygnięcia w zakresie postawionego problemu – stworzenia praktycznej koncepcji zapewnienia człowiekowi informacji oraz edukacji jako skutecznych narzędzi przeciwdziałania zagrożeniom w cyberprzestrzeni.