Artykuł przybliża czytelnikowi najważniejsze i najciekawsze formy, metody i techniki teatralne i parateatralne stosowane we współczesnej szkole w Polsce, od najprostszych, które kształcą tzw. kulturę żywego słowa (np. głośne opowiadanie [gawędę], głośne czytanie, recytację, czytanie z podziałem na role), przez inscenizacje, do nowoczesnych form pracy, z wykorzystaniem metod aktywizujących, takich jak: gry dramatyczne, sąd inscenizowany, „warsztaty teatralno-literackie” i drama. Wyróżniono również (za T. Samulczyk-Pawluk) następujące współczesne formy teatralne: teatr samorodny, teatr lalek, teatr przedmiotów, teatr poezji, pantomima, teatr plastyczny, teatr propozycji, teatr małych form. W artykule wskazano jedną z najciekawszych form teatralnych stosowanych w szkołach słowackich – dramatyczne wychowanie. Specyfikę artykułu stanowi omówienie zagadnienia związanego z rolą form teatralnych i parateatralnych w pracy nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej, które mają duży wpływ na wyzwolenie ekspresji twórczej ucznia, co pozwala mu lepiej zrozumieć omawiany tekst literacki czy budować rolę.