Cel pracy:
Analiza problemu sposobu postrzegania dziecka w konstrukcie społeczno-kulturowym, który stanowił następnie uregulowania w art. 38 KPD.

Materiał i metody:
Konwencja o prawach dziecka, literatura przedmiotu dotycząca dzieciństwa, aspektów migracji małoletnich, dokumenty ONZ. Metoda obserwacyjna, metoda badania dokumentów, metoda analizy i krytyki piśmiennictwa.

Wyniki:
Zakres współczesnych badań nad dzieciństwem na tle międzynarodowego przedmiotowego dyskursu ujawnia konieczność rewizji podejścia do dziecka i jego problemów. Epokę współczesną cechuje wielość cywilizacji i kultur, różnorodność i złożoność sposobów postrzegania dziecka, których nie można zawężać, jak to się obecnie dzieje do jednego tylko modelu. Zagadnienie obrazu dziecka stanowi jedną z kluczowych kwestii badawczych w obrębie prowadzonych współcześnie studiów nad dzieciństwem co niewątpliwie wywierać będzie wpływ na wykładnię, interpretację praw dziecka, a następnie ukształtowania nowego podejścia wobec dziecka w najbliższych latach.

Wnioski:
W ciągle globalizującym się świecie dyskurs interdyscyplinarny o prakseologicznych założeniach, tzn. z intencją społeczno-politycznego zaangażowania w poprawę sytuacji dzieci i ich udziału społeczno-politycznego staje się wymogiem czasów w międzykulturowym świecie. Art. 38 Konwencji o prawach dziecka zasięgiem swym obejmuje zarówno międzynarodowe, jak i nie międzynarodowe konflikty zbrojne, mimo że pojęcia te nie zostały wprowadzone do tekstu. Nie ma on jednak zastosowania do zamieszek wewnętrznych nieposiadających charakteru wewnętrznego konfliktu zbrojnego. Do pełnej ochrony dzieci nieodzowne są warunki pokoju i bezpieczeństwa opartego o pełne poszanowanie celów i zasad zawartych w Karcie NZ, w tym jej art. 51.