Cel pracy:
Celem artykułu jest przedstawienie głównych założeń wychowawczych proponowanych przez M. F. Kwintyliana w kształtowaniu nowych pokoleń prawych ludzi i obywateli.

Materiał i metody:
Metoda analityczna i opisowa

Wyniki:
Rezultaty i wnioski w części podsumowującej

Wnioski:
Według Kwintyliana obywatel desygnowany do kierowania i zarządzania państwem miał być idealnym mówcą. Poza wszechstronnym i gruntownym wykształceniem powinien biegle posługiwać się językiem greckim i łacińskim, znać dobrze literaturę, ukończyć studia oratorskie, a nade wszystko wyróżniać go nienaganny profil moralny – powinien być wzorem prawego i nienagannie moralnego człowieka. Postulował, by chłopcy od najmłodszych lat byli przygotowywani do tej roli. Na proces wychowawczy przyszłego mówcy składały się więc edukacja intelektualna i moralna, które miały miejsce w tradycyjnych instytucjach wychowawczych starożytnego Rzymu, tj. w rodzinie i w szkole. Od rodziców wymagał wykształcenia i prawości tak, aby dzieci w domu nie były świadkami scen brutalnych i bezwstydnych. Podobne wymagania stawiał nauczycielom, którzy najpierw winni wykazywać się szlachetnością, a następnie gruntownym wykształceniem. Swoje propozycje i postulaty zawarł w traktacie pt. Kształcenie mówcy, który, jak sadził, „będzie pożyteczny dla zdrowo myślącej młodzieży rzymskiej”.