Cel pracy:
Celem artykułu jest zbadanie dopuszczalności wymuszania wartości wyrażonych w unijnej klauzuli homogeniczności. Postawiono tezę, że zagadnienie praktycznego stosowania art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej jest odmienne rozpatrywane przez instytucje UE, a inaczej przez państwa członkowskie.

Materiał i metody:
Z perspektywy dogmatycznej, komparatystycznej, jak i analizy dokumentów politycznych: KE i PE rozważone zostanie zagadnienie, czy UE posiada indywidualnego, w pełni ukształtowanego mechanizmu pamięci zbiorowej, umożliwiającego formowanie i egzekwowanie jednego modelu demokracji i praworządności wspólnych dla całej Europy.

Wyniki:
W aktualnym stanie orzeczniczym, w sytuacji braku jednoznacznego stanowiska TSUE, automatyczne zastosowanie art. 7 TUE iuncto z art. 2 TUE zd. 1 bez precyzyjnego określenia w jaki sposób państwo członkowskie dokonuje naruszenia wspólnych wartości wciąż może być uznawane przez państwa członkowskie za bezskuteczne.

Wnioski:
Możliwość wymuszania wartości wyrażona w art. 7, jak i "Nowych Ramach" istnieje, ale pozostaje iluzoryczna, jeśli nie dotyczy wartości rzeczywiście uznanych przez wszystkie państwa członkowskie za wspólne. W aktualnym stanie orzeczniczym, w sytuacji braku jednoznacznego stanowiska TSUE, automatyczne zastosowanie art. 7 TUE iuncto z art. 2 TUE zd. 1 bez precyzyjnego określenia w jaki sposób państwo członkowskie dokonuje naruszenia wspólnych wartości wciąż może być uznawane przez państwa członkowskie za bezskuteczne.