Dokument elektroniczny ma służyć temu samemu celowi co tradycyjny dokument. W celu utrwalenia informacji wykorzystuje się inne nośniki oraz inny zapis informacji. Wdrożeniem norm zawartych w powyższych dyrektywach znajduje się w ustawie o podpisie elektronicznym. Artykuł 8 u.p.e. jest przykładem dwupoziomowego podejścia do problematyki podpisu elektronicznego. Należałoby go rozumieć w ten sposób, że danym elektronicznym opatrzonym zwykłym (“niebezpiecznym”) podpisem elektronicznym nie można a limine odmówić charakteru dowodu w postępowaniu sądowym i materialnej mocy dowodowej. Nie będzie to jednak automatycznie oznaczało, że chodzi o dowód z dokumentu. W postępowaniu cywilnym istnieje również możliwość skorzystania przez sąd z danych elektronicznych niepodpisanych bezpiecznym (zaawansowanym) podpisem elektronicznym, jako ze środków dowodowych. Sądy powszechne wykorzystują już możliwości, jakie stawiają im do dyspozycji art. 233 § 1, art. 308 oraz art. 309 k.p.c.