Cel pracy:
Opracowanie ma na celu ukazanie człowieka w polityce bezpieczeństwa państwa, a także w nurcie głównych ujęć teorii bezpieczeństwa: teorii realistycznej, liberalnej, konstruktywistycznej i behawioryzmu oraz wskazanie głównych czynników wpływających na jego zachowania antyspołeczne.

Materiał i metody:
W publikacji wykorzystano kilka metod badawczych, były to: analiza dokumentów źródłowych i literatury badań, analiza systemowa i formalnoprawna oraz instytucjonalna. Określając człowieka w polityce bezpieczeństwa państwa stwierdzono przy tym jego skłonność do zachowań antyspołecznych, wskazano też na kilka teorii bezpieczeństwa podkreślających podmiotowość człowieka w organizacji bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowego.

Wyniki:
Prowadzone analizy wskazują, że człowiek jest głównym podmiotem polityki bezpieczeństwa państwa, narażony jest na szereg zagrożeń, które uzależnione są od jego natury i kryzysu egzystencji, a także czynników zewnętrznych (środowiska, innych osób). Warto zauważyć, że idee bezpieczeństwa człowieka osadzone są nie tylko w polityce bezpieczeństwa państwa, ale także w teoriach naukowych (bezpieczeństwa), a elementem ich analizy jest identyfikacja zagrożeń oraz skłonność istoty ludzkiej do zachowań antyspołecznych.

Wnioski:
W wyniku zgromadzonego materiału i prowadzonych analiz, Autor wskazał na najważniejsze nurty bezpieczeństwa strukturalnego w teoriach naukowych, rozszerzając niektóre pola poznawcze i dokonując pewnych ujednoliceń w stosunku do bezpieczeństwa personalnego. Wartość tych teorii głównie jest ukierunkowana na bezpieczeństwo państw i jego struktur, społeczeństw, a zdecydowanie mniej na bezpieczeństwo personalne człowieka.