Marka narodowa jest jednym z niezbędnych elementów identyfikacji gospodarki kraju i wspierania jego konkurencyjności, zwłaszcza w odniesieniu do państw, które przeszły transformację ustrojową i powinny zbudować wyrazisty, nowoczesny wizerunek, co sprzyjałoby poprawie bezpieczeństwa ekonomicznego państwa. Główną tezą jest stwierdzenie, że zmiana roli polskich firm w łańcuchu dostaw – od poddostawców do ściągających rentę markową – powinna być wsparta kreowaniem i promowaniem marki narodowej, budowy renomy państwa oraz portfela identyfikowanych z Polską marek komercyjnych, uznanych na rynkach europejskich oraz światowych. Artykuł ma na celu ukazanie krótkiej charakterystyki działań promocyjnych państw Europy Środkowo-Wschodniej, które zostały opracowane i wdrożone po okresie transformacji ustrojowej, oraz próbę oceny działań podjętych w Polsce na ich tle, w nawiązaniu do posiadanego portfela najbardziej znanych marek komercyjnych pochodzących z tych krajów. Głównym wnioskiem jest stwierdzenie, że w brandingu narodowym Polski dominują zalety kapitału ludzkiego i związane z nim „twórcze napięcie”, zaś w polityce gospodarczej Polski po 1989 r. nie doceniono zalet konkurencyjności przez marketing i własne innowacje, co powoli ulega pozytywnym zmianom.