W artykule przeanalizowano przykłady dyskursu publicznego, dotyczącego uczenia się przez całe życie lub uczenia się w późniejszym wieku, zawierającego elementy dyskryminacji ze względu na wiek, określanej jako ageizm. Pozytywne założenia kształcenia ustawicznego do końca życia zostały skonfrontowane z dostępnymi obserwacjami na temat roli seniorów w życiu rodzinnym i towarzyskim w Polsce, sprowadzającej się głównie do wsparcia czynnego lub materialnego, jak i z dyskursem, dotyczącym dłuższej aktywności zawodowej i uczenia się „dla” długiego życia bez wzmianek na temat samorealizacji, rozwoju osobistego seniorów czy odkrycia talentów i nowych umiejętności w trakcie uczenia się w późniejszym wieku.