Migracje edukacyjne stają się coraz istotniejszą częścią międzynarodowych przemieszczeń młodych ludzi, czego egzemplifi kację stanowią statystyki, pokazujące dynamiczny wzrost mobilności studentów. Wyjazd zagraniczny w celu zdobycia wykształcenia wyższego poza swoją ojczyzną, mimo że niesie ze sobą szansę rozwoju, to wiąże się także z wieloma trudnościami. Studenci cudzoziemcy, w momencie przybycia do nowego państwa, znajdują się zazwyczaj na peryferiach jego społeczeństwa, ponieważ reprezentują inną kulturę, nierzadko mają też problem z władaniem językiem kraju, do którego wyemigrowali. Imigranci odczuwają również osłabienie dotychczasowych więzi z rodziną, znajomymi. W obcym im środowisku, w tym edukacyjnym, muszą się odnaleźć, co w braku migracyjnych sieci wsparcia może okazać się niezwykle trudnym przedsię- wzięciem. Dlatego też bardzo ważne są działania wspierające studenckie środowiska migracyjne. Jednym z nich może być wprowadzenie do szkół wyższych tutoringu akademickiego, czyli „metody edukacji zindywidualizowanej, opierającej się na indywidualnej, wspierającej relacji z drugą osobą –  tutorem” (Czekierda, 2014). Jego podstawowe założenia, takie jak: troska o integralny rozwój podopiecznego, koncentracja na indywidualnych problemach i potrzebach studenta, wydobywanie ukrytego potencjału podopiecznego, nawiązywanie partnerskiej relacji ze studentem czy uwzględnianie w pracy z nim jego wartości i osobistych celów, mogą pomóc migrantom edukacyjnym w procesie adaptacji do nowego środowiska życia i studiowania.