Cel pracy:
Autorki poddały analizie postępowanie przed konsulem zwracając uwagę na to, czy rozwiązania wprowadzone do ustawy Prawo konsularne nie wprowadzają nieuzasadnionych odstępstw od owego „pierwowzoru”.

Materiał i metody:
Wskazana tematyka, zdeterminowała wybór zastosowania jako podstawowej metody formalno-dogmatycznej. Polega ona na analizie i wykładni przepisów prawa polskiego, przy uwzględnieniu poglądów wyrażonych w doktrynie i orzecznictwie. Ustalenia zostały poczynione na podstawie badania empirycznego, przeprowadzonego za pomocą metody analizy treści materiału prawnego.

Wyniki:
Autorki niniejszego opracowania skoncentrowały rozważania wokół regulacji normujących obowiązki konsula w zakresie zapewnienia przez niego uprawnionym obywatelom skutecznego dostępu do ochrony konsularnej.

Wnioski:
Z założenia, konstrukcja postępowania prowadzonego przez konsula powinna pozwalać na szybkie załatwienie sprawy . Z tego względu negatywnie należy ocenić brak określenia terminu na przekazanie przez konsula akt sprawy organowi II instancji, a tym samym terminu na dokonanie autokontroli. Natomiast całkowicie pozytywnie należy ocenić wprowadzenie do Pk. Przepisów o odtwarzaniu zaginionych lub zniszczonych akt oraz doprecyzowanie przyjęte w art. 57 ust. 2 Pk. w kwestii pełnej zdolności do czynności prawnych pełnomocnika strony. Z kolei sztywny, ustawowy termin na uzupełnienie przez stronę braków pisma niewątpliwie odbiera temu trybowi jedną z pożądanych cech postępowania jakim jest elastyczność (Kmieciak, Warszawa 2014, s. 92). Analiza niektórych rozwiązań wprowadzanych przez ustawodawcę do uregulowań usytuowanych poza Kpa prowadzi do wniosku o przydatności niektórych z nich na gruncie ogólnego postępowania administracyjnego.